Ýþte mektuplarýndan birinden bir paragraf Acý var Hüzün var Göz yaþý var her satýrda,dizede Ne çare ki mahkum etmiþ bizi zaman Her yeni gün Öpücükler daðýtýrken tüm canlýlara Benim payýma acý düþmüþ besbelli Bu ayrýlýk belimi büktü benim inan Þimdi aðlatýyor her mektup,her þiir,her þarký beni Dört bir yanda seni arar gözlerim Ayrýlýða tutsak oldu sevdamýz,baðýþla beni Bir aðýttýr þimdi adýn Dudaklarýmdan düþmeyen Neþe var þarkýlarý unutmuþum ben
Günlerden Salý Aylardan Nisan bu gün sevgili El ele koþmak vardý kýrlarda Hep istediðim ama hiç yapamadýðým bir þey bu Ah be sevgili Þimdi Ýstanbul’da olmak vardý Çünkü sahile inen tüm kaldýrýmlarý bu kentin Seni bana hatýrlatýr olduðunca Bazen otururum bir köþesine bir parkýn Bizi düþlerim özgürce yarýna inat Bazen buruk,bazen coþkulu Bazen de çocuksu düþler kurarým amaçsýz Her zaman acý bir korna sesi böler Düþlemeye doyamadýðým hayallerimi
Ey sevgili Gün doðumunda boðazda Taze simit ve gözlerine bakmayý özledim Oysa þimdi Rüyalarýn bile benden uzak Ah nasýl özledim,ah nasýl bilsen Ýmkanýn olsa da bir çýkýp gelsen Göðsünde aðlarken göz yaþým silsen Olmayacak duaya amin demek gibi bir þey bu Dedim ya sevgili Benim payýma acý düþmüþ besbelli Þunu bil ki Bu günlerde yine giydim karalar Bu dert beni iflah etmez yaralar
Dedim ya sevgili Ayrýlaða tutsak oldu sevdamýz Baðýþla beni
Sadýk Daðdeviren Aþýk Lüzumsuz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ASIKLUZUMSUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.