Türklerin elinden biz bu kitabý(Kuran-ý Kerim) almadýkça onlarý yenemeyiz.
W. Churchil
Kana bulandý toprak!
Herkes ayný topraða gidecekken en sonda,
Vatan kana bulandý ölenlerin kavgasýnda.
Kimse kazanmadý, kimse sevinmedi ölenler adýna,
Hep birileri oynadý, girdi kardeþlerin arasýna,
Toprak kana doydu da, canilerin gözleri doymadý kana!
Oyuncaðý kýrýlmýþ çocuklar kadar hüzünlü kaldýk hep,
Topraklar istemiyordu bizi artýk, istemiyordu kan kavgasýnda.
Tutunduðu yerlerden solarken hayatý bir gencin,
Sýcak bir ekmek kadar azizdi kimliksiz acýlarý.
Ellerinde titrek bir mandalýn soysuz soðukluðu,
Ýklimsiz çiçeklerin ihtilal yaralarýnda üþüverirken,
Hiçbir avuntu kaydetmiyordu yüreðindeki þarkýyý.
Repertuarý hep bir eksik zeytin dalý ütopyalarýnda,
Nice daðlarýn bilinmez çocuklarýydýk beraber;
Gençlerin umutlarýný solduran kapitalist oyunlarda.
Bir villaya, bir lüks arabaya satývermiþti þerefini büyük adamlar,
Oysa daðlarda geçmezdi o büyük kodamanlarýn kâðýttan sevdalarý.
Bin yýllýk hasretliðinde bozaklar gezinirken yaylalarda,
Asi gözlerin kýrýk umutlarýný taþýyan Palandökenlerdik.
Acýlarýn esmer düþkünlüðünde ayrý dururken ellerimiz,
Biz hep ayný sofranýn kardeþleri, ayný babanýn çocuklarýydýk.
Kuruduðu yerden koparken ellerimiz ýsýrgan korkusunda,
Fani acýlarýn kor yüzlerini ölüme satýveren insanlarýydýk.
Dört bir yandan sevgiyle sarýverirken huzur þarapnellerini,
Ayrýmsýz yarýnlarýn geçmiþe ait kahraman hikâyelerinde,
Yaþmaðýna namahrem elini uzatana düþmandýk hep beraber.
Kitabý unutturulmuþ Müslüman oluverdik insan sevgimizde,
Kahraman cedde sövmek moda olmuþtu artýk yeni nesilde .
Sevda yamaçlarýnda hangi jandarma kurtarabilirdi masumlarý?
Voltasýný atarken gâvur adýmlarý sýrtlan namusuzluðunda,
Kimdi türkülerin hasretliðini bir dünyalýk uzatan karanlýk?
Kimindi aþiyan vuslatlarýný deþiveren mermilerin sesleri?
Amansýz badirelerde hep bir olup çaðlayan bu çocuklarý,
Kim bozmuþtu, kim ayýrmýþtý turnalarýn dönüþ yolunda yuvalarýný?
Kavgasý incinmiþ, bir dilim ekmeðe muhtaç çocuklarýn seslerini,
Kim aðlatmýþtý Zeynep’in gözlerini seller gibi puslu daðlarda?
Hem barýþ da hem de savaþ da birlik olan yurdun insanlarýný,
Kim kýrmýþtý birbirine, kim aðlatmýþtý analarýn yüreklerini?
Kim bozmuþtu yüzyýllardýr ayný topraðý paylaþan insanlarýn arasýný?
Biz deðil miydik oysa ayný tabyada düþünmeden birlikte ölüveren,
Hiç düþünmeden ayný toprakta ayný uðurda canlarýný veren?
Gençlikler pazarlýðý olmadan siperlerde birbirine kýydý ansýzýn,
Bir Çorum oldu, Bir Sivas; ki fark eder miydi hangi þehir olduðu?
Muhabbetten uzak dillerimiz yaðmadý mý Dersim’e mermilerce?
Hangi sabinin günahýydý yaþamak adýna kardeþiyle savaþmak?
Ýstanbul, doðarken her yeni güne onlarca millet ile bir anda,
Hakký mýydý bir çocuðun her sabah mermi sesleriyle uyanmak?
Deðer miydi canlarýn gidiþine onlarca dökülmüþ kirli paralar?
Günah deðil miydi sýnýrlara koyulmuþ onlarca gizli mayýnlar?
Bakmayýn þimdi birbirine düþman etti elin soysuzu birbirimizi,
Hep bir ayrým çýktý, hep bir etiket lazým oldu tanýtmak için kendimizi.
Kimdi Alevi, kimdi Sünni; kimdi bu topraklarýn gerçek sahipleri?
Yunus akýtýrken aþk memesinden Türkçe’nin en güzel lehçesini,
Ehmedê Bate Kürtçe ile anlatmýyor muydu kardeþliðin hikâyesini?
Hep bir düþmanlýk hep bir kavga mý vardý sanki bu topraklarda?
Hep dýþarýdan bozuvermek için uðraþýrlarken Anadolu barýþýný,
Kim söndürüvermiþti bizim zihinlerimiz kadar huzur ateþini?
Bir din ile herkes yaþarken ayný amaç uðruna bu topraklarda,
Söyleyin, kimdi bizim kitabýmýzý topraklar altýna sokmak isteyen?
Kimdi hutbelerden ölüm diye baðýrýp, Allah nidasýndan rahatsýz olan?
Kimdi bir hilal uðruna can verenleri hesapsýzca ölümlere koyan?
Yoksa çok çabuk unuttunuz mu kavgayý baþlatanlarýn adlarýný…!