Derin maviden kaçan, kaçtýkça çöplüklere bulaþan þaþkýn martýlar gibiyim Oysa; bu þehrin her dönüþümde biraz daha yoklara karýþan eski ahþap kokusuydu en çok özlediðim
Hani nerde?
Cumba artýðý bir balkonun hasretiyle, simit kýrýntýlarýna bile burun büken nankör betonun üzerinde; gelip ezecek diye birileri titrek bacaklarýyla saða sola kaçýþan karýncalar misali savruluyoruz bir yakadan diðerine Üstelik eksilenlerin hiç birini koyamadan yerine Çoðalýyoruz azalarak
Ey þehir..! içimin parkurlarýnda ne kadýnlar koþuyor ince bilekleriyle ve kaçý kalkmamacasýna düþüyor yere haberin var mý?
Yazýlmamýþ hikayemiz yaþanmamýþ düþlerimiz ve bilmem kaçýncý sesten kulaðýmýza düþen iz kimin umurunda ?
Düðüm; düðümü körlermiþ serzeniþte /el pençe divan duruþumuza bir meczup daha/ o benim iþte
Her gün bir bardak tortu Ufuktaki zigzag / Sesimdeki korku Umuda makas Ah..! ne desem az.
Hayýr ..! bana göre deðil /hiç deðil Baþa baþ-diþe diþ bir uslup edinmiþ bu canhýraþ didiniþ
Hoþça kal Ýstanbul..!
içlerinden biri ansýzýn özlemeye baþlayýp beni soracak deðilse de birilerine olsun. Yine de tütün kokulu parmaklarý ile küstüm bütün erkeklerine
mor bakýþýma nah þuramdaki gümbürtüye, ve haydi yine kaç diyen dürtüye teslimsin artýk
mine özdemirtaþ Sosyal Medyada Paylaşın:
Mine Özdemirtaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.