Öyle yorgun, öyle coþkulu
Öylesine fakirmiþim ki
Sevdim seni,
Yüzyýl dolaþtým kýrda
Daðlarla barýþýðým yüz yýl oldu
Ellerim saçlarýna rüzgâr getirecek
Bunu bir orman gördü, aðaçlar mütevekkil
Yüzbin kýrlangýç kondu
Yapraklar yüz bin tane
Bi güneþ ýsýndý dallarýnda soðuran
Ay geceleyin kör lambasý
Iþýk balta iz umut yüreðimde ateþ
Kalem oldum
Þairim,
Ýçimde sýnýrsýz küsme
Öyle sabýrsýz, öyle davetkâr
Ölesiye zenginmiþim gibi sevdim seni
Varým yoðum sesime karýþan iki can
Ýki parça, saðanak hasret..
Þu hayat verdiðin pencere
Saksýda beslenen rotatifler,
Çay dolan bardaklar ne ola ki elinde câným
Usulca göz kýrpýp sabaha
Damlayan kan,
Çaðlayarak uyandýðýn daracýk salonda
Bir fotoðraftayýz, ikimiziz senle, bahardayýz, gideriz..
Altý yýl geçtim oradan
Ýlk gün heyecaný
Gri beyaz güvercin kondu gökdama;
Ben acemi mahkum
Ekmeðim yok güvercin, suyum, pirincim
Bi cigara yakar mýsýn ?
Bitlis tütün,
Otuz lira verdim laf etmeden
Kýþ bu, içim kýyamet sýcak
Varýmdýr ellere düþmemiþim öyleyse
Yaram gölge üzerini ev edinecek
Aç kurtlar sürecek seslerini
Derdim baðýrmýþcasýna yalnýz,
Beni sokak bilecek
Ýþçi bilecek
Halk evleri basarak yaþayanlara ne ola ki
Dost bildiðim kar buz kesmiþ aðzýmda, hazin
Edemediðin laf içimde kurþun býçak..
Yani anlat diyorum
Uluorta, suskun;
Akþamüzerinedir
Gizlice yazdýðýn mektup,
Bileklerin titriyor mudur,
Resme benzettiðin sözcükler ?
Çünkü önce bileklerinden düþer ceylan
Irmaða benzer bir bardak su
Asýl sahipsizdir mavi
Ve asýl bulunmamýþtýr toprak,
Yeryüzü yeni doðan bir çocuktur sözgelimi
Ýnsan gübresi boyveren çiçek
Anlat diyorum uzun ve sessiz..
Gidiyormuyduk kartpostallara mý benziyordu kentler
Alnýmýza düþüyor gibi gökyüzü, yýldýzlar ekin karanlýða
Ýstasyon demeden, çýðlýk demeden, ayaklarým demeden
Durup izlemek Urfa’da
Bir ilkokul bahçesinden çýkan çocuklarý
Gülümseyip ürpermekti bir ülkeye..
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.