( Hatýrlar mýsýn, doðduðun zamanlarý..
Sen aðlarken herkes sevinçle gülüþüyordu.
Öyle bir ömür geçir ki, herkes aðlasýn öldüðünde, sen mutlulukla gülümse.
alýntý... )
söz,
demiþtim
aðzýmda
annemin
memesi,
kollarým, bacaklarým beyaz bir kundakta,
söz...herkes aðlasýn,
ben güleceðim.
..
herkes bana bakarken, gözüm duvarlarda,
yýllar sonra öðreneceðim yazýyla þuraya yazýyorum.
sana söz ölüm, ardýna çengiler bile getirteceðim.
..
çivilerini ellerimizle yamulttuðumuz dünya,
biz hep düþeþ bekliyoruz ya,
ortada tavla bile yok oysa.
söz bak...herkes aðlasa da, ben güleceðim.!
eðil...
kulaðýna söylüyorum...
gülme ölüm, gülme.
sen gülücüklerini de mezarlarýný da kendine sakla,
bize ilk aðlamalarýmýzý geri ver yeter.
gülmeyi nasýlsa öðreniriz yeniden.