Yabancı

Kopmayacak bildiðim baðlarým oldu benim,

Bir çiçek misali topraðýna,

Suyuna,

Güneþine baðlý olduðum bir sevdiðim vardý benim.

Hiç bitmeyecek bildiðim,

Hep ayný heycanla çarpacak sandýðým,

Bir kalbim vardý benim.

Korkmadan baðlanmýþtým,

Nefesimle,

Bedenimle,

Ruhumla,

Ona teslim olmuþtum.

O olmadan yaþanmaz bildim.

Ama anladým ki yaþanýr,

Baðlar ne kadar güçlü olsa da koparmýþ,

Gücü sadece unutulacak zamanýn miktarýný belirlermiþ,

Caným dediðin insan yabancý olabilirmiþ aslýnda,

Aþk nefrete döner,

Sonunda nefret bile kalmazmýþ yerinde,

Tam anlamýyla,

Yabancý..

Peki korkacak mýyým þimdi baþka topraklara kök salmaktan?

Gavura kýzýp oruç mu bozacaðým?

Bunlar uzak ihtimal,

Aþksýz geçen her günün kayýp olduðunu bilen ben,

Aþka küsemem ki,

Yine baðlanacaðým,

Yine seveceðim,

Yine suyuna,

Topraðýna muhtaç olacaðým,

Bitme pahasýna olsa bile,

Ama artýk biliyorum ki,

Her aþk beraberinde ayrýlýðýný da taþýyor,

Onsuz da yaþanýyor..

Sosyal Medyada Paylaşın: