Düşsüzlüğüm

Böyle bir ibadet iþte yaprak aralarýnda utanarak gülüþmek
Sonra o dokunulmuþ yapraktan yýllardýr düþen damlalarýn sürprizi
Nasýl da sersemlemiþ gece gözlerini bir kapayýp bir açmaktan
Çok zaman geçmiyor oysa
Derin bir kahkaha düþürüyoruz muzip kuyuya
Sonra ayaklarýmýzý bulutlara deðdirmeden koþuyoruz
Bayan kelebekler son gülüþlerini dokunduruyorlar kulaðýmýza
Nefesimiz diken gibi batýyor düþsüzlüðümüze
Düþsüzlüðümüze
Düþsüzlüðümüze mi ?

Ne zaman nasýrlaþtý ki rüyalarýmýz?
Umutlarýmýz açlýktan gurulduyor mu ?
Ne güzel koþmuþtuk oysa sýzýlarýmýzdan tebessümlerimize çýkan merdivenlerden
Ne güzel aðlamýþtýk çatlayan dallarýn karaltýsýnda
Ne güzel ölecektik, göz kapaklarýmýzý kapayacak son perdede
Ne?
Düþsüzlüðümüz mü?

Tut tut!
Tut!

Daha daha da uzat arzularýný göðe

Nasýl da düþüyorlar ’hatýrla kristalleri’
Tut!
Topla!
Anlamlar savruluyor keder mavisi bir hikayenin içinde
Heyecanlarýmýn içinde bir balkon
Balkonumun içinde küçücük bir orman
Ormanýmýn içinde büyücek bir susuþ
Dudaklarýmýn içinden geçemeyen düþsüzlüðüm
Düþsüzlüðüm mü?
Peki peki,
Uyudum uyudum
Kendimde uyudum
Kendime uyudum
Kendime uydum
Yine...


Oktay Coþar




Sosyal Medyada Paylaşın: