Yaz

Karanlýðýn edepsiz yerleri,

gözlüyor bizi gölge pencerelerden.

Dudaðýn payýna düþen,

düþün mahrem yerleri.

Elleri nefesimi tutuyor.
Gecenin kirpikleri tutuþtu tutuþacak.

Bir karanfil yapraðý tenimde gezinen...
Mum ýþýðý, þiirler yazýyor,
hayallerin en loþ kýsýmlarýna...

Terim bir telaþ içinde,
dokuyarak arzularýmý...

Ýlmekleri sökülüyor bir bir,
ihtiras karýþmýþ yalanlarýmýzýn.

Sonra,
Sýyrýlýyoruz usulca,
sabaha uzanan kýlýfýmýzdan...

Resimsiz soluklarýmýzýn kollarýnda...


Sararmýþ yapraklarla gömün beni,
kalbimin ortasýndan geçen ýrmaðýn kenarýna...

Ya da bir aðacýn kovuðuna gizleyin tükenmiþliðimi.

Bir sokak meleðinin kucaðýnda kapansýn ruhumun gözleri.

Kefenime cümlelerimi de sarýn, çýðlýksýz merasimlerle...

Karanlýðýmý da topraða dökün benimle birlikte.


Ve yaz dedi ölüm.

Yaz...

Doðumla ölümü çiftleþtiren rüyalara adak olsun.

Ölümle doðumu çoðaltan adaklara rüya olsun...


Yaz dedi ölüm.

Tedirginim bu ayrýlýk arefelerinde...

Sensizlik ölü güz zamanlarýyken...


Oktay Coþar
Sosyal Medyada Paylaşın: