temmuz aşıran

yoktun yokluðuna aðlayan yolda
kirpiklerimi yoldum
yýkýk bir köprünün üstünde
uykulu ve yorgun
ölü þehirler geçiyordum

bu ufuk çizgisinde bu þafak
hastane odasýnda küs
kara derililerin haliyiz biz
çocuklar temmuz aþýran
çocuklar cýrcýr böcekleri kadar arsýz

dokunsan þuracýkta ölür
dokunmasan üstüne yýkýlacak
kaç kainat daha var sevgilim
susta lila duran rengi yaz
duvara sarýlý ýþýðý silmeden

bulutlar dönüyor baþýmýzda
gülden korkuyorum artýk bu þehirde
kim gider kim kalýr nasip
kýrk kilitli kapýnýn önünde durup
aþk ile baksýnlar yüzümüze

salýncaklar kurdum
yüzünün arka bahçesine ey yar
üzengisiz atlara binip gitti
gülüþüne hayran rüzgarlar
þimdi beni kim sallar

yarýný sana veren el olsam
bu günü tarumar eden yine ben
sahrada fil mezarlýðý gönül
yaðmur ormanlarýnda çatlayan dudak
su uyuyor yüzünde güne inat











Sosyal Medyada Paylaşın: