Oradaydık VI

Oradaydýk,
ellerimiz kara kara mühürlü,
koyu koyu mühürlü,
výcýk výcýk mühürlü,
ki mühürlüyorduk yaþadýklarýmýzý ve yaþayacaklarýmýzý,
her ölümün bir mühür hakký vardýr diyerek,
her ayrýlýðýn bir mühür hakký vardýr diyerek,
ki bittikçe mührümüz geceye basýyorduk boyansýn diye,
ki azaldýkça mührümüz, birimiz koþa koþa karanlýk çalýyordu en kuytu anýlarýmýzdan
Oradaydýk ve kana kana yaðmur yaðýyordu ve
biz mühürlerken bir yandan,
bir yandan da akýyordu mühürler düþlerimizin en can alýcý en kaygan yerlerinden,
ki yýlmýyorduk yine de mühürleyelim de unutmayalým acýýlardan önce ve sonraki iylikleri diye.

Hiç olmadý,
ruhumuzun içinde zor günler için sakladýðýmýz soluklarýmýzla mühürlüyorduk,
zor günler için nefes alabilelim diye,
zor hayatlar ve zor ölümler için sýzIlarýmýz daha rahat toprakta uyuyabilsinler diye.

Oradaydýk,
bir yandan günler bizi yaftalarken,
bir yandan da biz günlerin içinde önceden çizilmiþ resimlerimizi mühürleyelim diye,
ve yine mühürlüyorduk yorulmadan bir kez daha "diye" diyebilelim diye.

Ki mühürlediðimiz her bir tenin ardýndan okunaklý yazýlar geçiyordu yavaþça :
"kalbi atmayan bir aþk ne iþe yarayabilir ki!"


Oktay Coþar


Sosyal Medyada Paylaşın: