Akþamüzeriydi.. Boðuþurken gün ýþýðý denizle, son bir kaçamak düzenliyorum bu þehirde.. Kaçamamaktan korkuyorum en çok. Ve ne olursa olsun, zorunda olduðum ayrýlýktan. Belki en zoruydu, seni unutmak. Ki kafamýn içinde bir ses, unutmalýsýn derken, ben unutmuþtum çoktan. Hakim olamýyordum nedense, kendime.. Bir yaným acý çekiyordu doðurusu. Sol yanýmdý belli.. Atmaktan bitap bir haldeydi. Ve sanki zorla akþam oluyordu þehirde.. Fakat daha olmamýþtý. Tüm þehre yayýlýrken ayrýlýðýn kokusu, henüz akþamüzeriydi..
// Anýl Müçeoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
anilmuceoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.