*þimdi sen yoksun diye bir þehrin anýtlarýný birer birer idam ediyor gözlerim.Abide-i aþk sende saklý sevgilim...çünkü en çok sen yakýþýyorsun þehrime ve yakasý kirli ömür gömleðimde iliklenemeyen tek düðme adýn...sýrf bu yüzdendir koynunda çýrýlçýplak uzanýþý aklýmýn...*
uzun bir hikaye anlatýyor þimdi kirpiklerim öznesi yitirilmiþ tüm cümlelerle saldýrýyor eðnime hüzün aþka yenik düþmüþ inancýmýn gölgesi vuruyor üstelik kimliksiz avuç içlerime
kin ile karýþýk öfke nöbetlerinden dönüyorum gecearalarý...yaralý yataklardan sýð yanýmda ol’a sýðmayan ben’i boðuyorum sularýn çekilmeye hazýr olduðu vahalarýmda
sahipsiz bir þehrin kýrýlasý elleriyim sensiz yönünü þaþýrmýþ yelkovan kuþlarý gibi ölmelerden doðuyorum göðüslerimde iþkence izleri
kasýklarýndan asmalý giderken geçtiðin tüm asfaltlarý ve tüm köþebaþlarýný tutmalý sevda suçlusu diye gün deðil ay deðil yýl dönümlerince ardýna þerefine içmeli þerefsiz yitmelerin
yerini yadýrgayan saksý çiçekleri gibiyim bir soluyor bin susuyorum sensizde yaþanýr mý bu kent yokluðunda öksüzlüðü yüzünde okuyorum
gözlerinden geçiyorum ýrmaklar boyunca boylu boyuna uzanýyor yataða sensizliklerim sarýlýp uyunmaya deðer bir hatýra býrak bana en gidenim bilirim keþke ile baþlayan ayrýlýklarýn sonuna aþk ayracý koyulmayacaðýný