ne kadar uzak
o kadar yakýn bir kalbe
kývrýlmaya meyilli intihar bakýþlarý var
bütün iþaretlerin…
bir akþam yutkunmasýydý
istanbul boðazý/mda
akýntýsý kendine çoðalan çýðlýk gibi
ýþýk bakýþlý bir zemheriyi öperek süzüldü
ilk iþaret
kanatlarýndan yalnýzlýðýn
algýlanmasý güç binlerce görüntüsü içinden
kaybolmamak için var oluþunda
önemsetmedim belki
dalgalanmasý bu yüzden olsa gerek
-ruhumda-
sözle düþtüm
küçük dudaklarýn coðrafyasýnda gezinirken
saf korkudan damýtýlmýþ bir gerçeðin peþine
düþkünlüðümden olsa gerek
bilemedim ikinci iþareti
yüzünde ve hýnzýr yerinde
kalmayýnca dudak payým
kendime bile
bir anlam uydurmalýydým
yoksa çýplak kalýrdý kentin gözleri
-bedeninde-
balkon serinliðinde
görür görmeze iliþtirilmiþ
görüntülerin ilgisiz soluðuna uçan
yorgun sabahla geldi
son iþaret
çalýnmýþ resimler takviminden
ve sende biriken gitmelerin uzaðýnda
ardýnda garip bir meçhul durum býrakarak
kýþ bitti bahar bitti iþte yaz ortasý
tutuyorum düþlerimi asýyorum dut aðacýna
-toplasana-