Kaldý dediðinde son dem,
Çayýmýn eriyen þekeriydin sen.
Gidiþin ahmak bir zevale denk geldi
Ama,
Deðerinden hiçbir þey kaybetmeden,
Satýrlar boyu özlemimsin hala.
Yakmadýðým ýþýk kalmadý gökyüzünde,
Adýný anmadýðým sokak adlarý...
Ömür duraðýna gittiðin gün vardým,
Seni unuttuðumdur en büyük yalaným...
Bir köþe baþýnda,
Karþýma çýkacakmýþsýn gibi geliyor hala.
Elimde son eserin, kýrýk kalp.
Ne garip,
Hepsi bende de,
Bir parçasý kalmýþ sende.
Aþkýn adýný sende öðrendim ben,
Sende yaþattým.
Þimdi seninle birlikte gömüyorum,
Gözlerimin yaþ denizine...
Düþ kýrýklýðýn uðratýyor beni,
Ettiðim dualarýn ulaþtýrmamasý bana seni...
Bir takvimin suretinde tükeniyor,
Soluk alýþlarýmýz.
Bir daha ayný þeyleri yaþayabilmek için,
Yok þansýmýz...
Git demek ruhun istediði melankolidir,
Kal demek ise bencillik...
Gelsen affedecek miyim?
Gelsen dönecek miyim tekrar hayata,
Kendime bile bu kadar küsmüþken?
Sen diyorum,
Gerisini getiremiyor yaþadýklarým...
Özlüyorum kahrolasý kokunu,dokunu...
Ve sen bilmiyorsun,
Bilmeyeceksin gecelerce yandýðýmý,
Hala sana aðladýðýmý...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.