Ruhumdan firar etti, gözlerime oturdu,
Gözlerime oturdu ayrýlýðýn kederi,
Bütün ümitlerimi bir mezara yatýrdý,
Pahalýya patladý bu küslüðün ederi.
Ruhumda bir boþluk var, bakýþlarýmda acý,
Yüreðimde umarsýz, tedavisiz bir sancý,
Sense artýk uzakta, hayâl olmuþ yabancý,
Nasýl olurmuþ gördüm büyük aþkýn hederi.
Biliyorum suçluyum; seni kýrdým, halt yedim,
Hatamý kabul ettim; yalvardým, affet dedim,
Senin hiç suçun yok mu, "yok" deme nankör kedim,
Biraz da benden yana vur þu lânet keseri.
Bir tebessümün için neler yapmadým, neler,
Bir kere gülmedin ki; þöyle dursun iþveler,
Bunca feragatimin sonunda iþte keder,
Virane gönül kaldý eski aþkýn eseri.
Boþa gitti bu sabýr, boþa gitti bu emek,
Böylesi çýrpýnýþýn ödülü buymuþ demek,
Ümitsiz vuslat için yýllarca emeklemek,
Emeklemekle geçti son aþkýmýn seferi.
Muammer AKMAN