Kanayan bir yüreðim var acýtan
dikiþ tutmaz yaralarým bir de
karkalkmaz daðlarým
bu yüzden baþýmý ellerimin arasýna alýp
her gece sesizce aðlarým
kimse bilmez
Talan olmuþ bir þehirde
fýrtýnalar, yangýnlar, kahýrlar arasýnda
kuytu bir gecein koynunda can verir ömrüm
dikiþ tutmaz bir yarayla kanarým þimdi
yüreðim her sýzladýðýnda anladým ki,
hiç bir yara eskimiyor,
hiç bir yara kapanmýyor ey oðul.
hayat düþtüðüm derin bir kuyu
baðýrsam yorgun düþer çýðlýðým
haykýrsam duymaz sesimi daðlar
gözlerime dolar gece
susarým öylece
Ne bir kervan gelip geçer ömrümün kýyýsýndan
ne de bir el çekip alýr beni bu kör kuyudan
beklerim, kederim baþ ucumda
beklerim, yüreðim avucumda
hiç bir aðrý saklanmýyor ey Oðul
bir duman gibi gelip oturur gözlerime sis
kanarým öyle sessiz,
kimsiz,
kimsesiz
Yavrusunu yitirmiþ bir ceylaným, yaralý
uçsuz bucaksýz uçurumlara düþtü caným
kanadýkça gözlerimde akýyor gece
hüznün saçaklarýnda inleyen bir rüzgar gibiyim
umarsýzlýðým eyvahýmdýr duy beni
al bu acýyý acýyan yaralarýma üfle oy oðul
yüreðimin sancýsýndan anladým ki,
hiç bir yara eskimiyor
hiçbir yara kapanmýyor ey oðul
k
a
p
a
n
m
ý
y
o
r
hiçbir yara