döneceðin zamanlarý düþünüp
taþýdým güneþleri gözlerinden
ýlýk ýlýk yaðan düþlerimde
ölümlü þarkýlar ile her gece
yaðmurlarýnda kirlendi gülüþlerim
sürdü laneti senelerce...
kirpiklerinden evler yaptým o gecelerde
çok defa düþündüm gözlerini gönül sarayýmda
istasyonda bir þef yakasý kadar mavi
sevginin mutluluðuna kandým yorgun gözlerimde
usta bir terzi aradým gönlümü susturacak
resmini çizdim ay ýþýðýnda
doldurdum tüm boþluklarý göz yaþlarýmla
son sözün kadar kýyýsý oldum sabrýmýn
akrep ile yelkovanýn savaþlarýnda..
içimde takvimlerden yaslar vardý hep
denenmiþ yorgunluklar
güneþ tutulurken her sabahýnda ümitlerimin
yaktýðýn aþk kadar koyup gitti
ellerimde büyütüm sana ait martýlar
inandýðým masala küstü haykýrýþlarým
susuz kaldý yarýnsý umutlar...
ve güneþim
düþtü
atýk bir metal kadar
artýk
ne varsa aþktan yana denemediðimiz
benden yana yitik kaldý adýna
çoktan gitmiþ olduðun 8.40 vapurunda