BU ŞEHRİN TELAŞI...

Güneþ usul usul yerini geceye býrakýrken,
Yine bir telaþ baþlýyor bu þehirde.
Oturup baþlýyorum seyre..
Ak pak bey amca aðýr aðýr ilerliyor,yýllarýn verdiði yorgunluk ile.
Bir baba hýzlýca yürüyor eve ekmek götürmenin derdinde.
karþýdaki evin hanýmý baðýrýyor’çocuklar haydi eve’.
Küçük kýz diretiyor’ biraz daha oynayalým anne’...çocuk iþte...

Dedim ya herkezin telaþý kendine yetiyor bu þehirde.

Bir uzun düðün konvoyu geçiyor
Hani þarkýdaki gibi gelin olmuþ gidiyor.
Huzur veren bir ses ile akþam ezaný okunuyor.
Mahallenin büyükleri hýzlýca namaza yetiþiyor.

Ýþte böyle, bu þehrin telaþý sürüp gidiyor.

Bir ambulans sireni kulaklarýmda çýnlarken,
büyük bir uçak gözlerimin önünden hýzla kayboluyor.
Þehir geceye teslim olup sessizliðe bürünürken,
sadece evlerin ýþýklarý yanýp sönüyor.
Nice hayatlarý barýndýrýr o evler,kimse bilmiyor.

Tam da gökteki yýldýzlarý seyre dalacakken,
alt komþunun sesi geliyor
’kýz ayþe al þu böreði karþýya götür’ diyor.
Yani bu þehrin telaþý bitmiyor...bitmiyor...

Sosyal Medyada Paylaşın: