TUNCELİ'Yİ SEVDİM

Umutlarýn tükendiði Eylül ayýnda
Yollara düþtüm yapayalnýz kendi baþýma
Döktüðüm gözyaþlarýna aldýrmadan
Yýllardýr verdiðim mücadeleden vazgeçmeden
Asla yýlmadan usanmadan
Akýtýlan alýn terinin karþýlýðýný almadan
Bir anda yaban ellere savurdu hayat beni.

Gözden çýkarýlmýþcasýna acýmadan
Ýnsancýl duygulardan yoksun
Adil olmayan davranýþlarla
Kendimi buldum Tunceli daðlarýnda
Munzur suyunun hemen yaný baþýnda
Pülümür suyuyla buluþtum
Sanki kanadý kýrýk göçmen kuþuydum
Yüreði yaralý sevdiklerinden ayrý
Yavrularýmdan uzaklardaydým.

Yýlmadan usanmadan dayanmalý
Katlanmalýydým hayatýn acýmasýzlýðýna
Ve ben onu yaptým
Herkesi her þeyi sevdim
Sevmek istedim
Meþe aðaçlarýný dað çiçeklerini
Tunceli’nin yalçýn kayalarýný sevdim
Sevgiye hasret insanýný sevdim
Dost bildim deðer verdim sevgi buldum
Can oldum can buldum
Bir yürek oldum
Güneþ oldum
Isýtmak istedim insanlarý sevgimle
Yüreðim yettiðince sahip çýkmak yaþlýsýna gencine
Iþýk olmak istedim hayatlarýna
Gücüm yettiðince aydýnlatmak istedim günü geceyi.

2007. TUNCELÝ.OSMAN ÖZTÜRK.
TAFLAN MEVSÝMÝ ÞÝÝR KÝTABIMDAN...







Sosyal Medyada Paylaşın: