"Küçük kýzýn kelebek kanatlarýna"
Eðer þimdi ölmüþ olmasaydý
Büyük bir kelebek olurdu
Okul piyeslerinde ve
Aþýk olduðu çocuðun omuzlarýnda.
Yine ilk günkü gibi
Aðaçlý yollardan babasýna koþardý
Ve babasý O’na þöyle derdi:
"Seni bu dünyadan koruyacaðým!"
Bir gün çok küçükken ikimiz
Kavak aðacý yapraklarýndan
Ev yapmýþtýk.
Büyük insanlarýn asla giremediði...
"Hep burada duralým istersen
Kim çaðýrýrsa çaðýrsýn gitmeyelim
Burda bizi kimse bulamaz
Ýstersen sarýl bana."
Dünya alçak ve kocaman bir yerdi
Ve biz küçücük yapraklý evimizden
Iþýklý caddeleri ve Karadeniz’i seyrederdik.
Bir gün rüzgar çýktý
Evimiz yýkýldý
Ve O’nu kaybettim.
Kýyýdaki Adam O’nun ardýndan þöyle dedi:
"Ýzmir’li Ophelia !
Kelebek kanatlý küçük kýz
Seni her sonbahar
Kavak aðaçlarýnýn altýnda bekliyorum.
Yapraktan
Küçücük evlerin içinde."
Artýk büyüdüm.
Ama hala kelebek kanatlarýnýn sonsuzluðuna inanýyorum.
Çünkü yapraklardan yapýlmýþ bir eve
Büyük insanlar ve ölüm giremez.
Eðer siz de ölü bir kelebeðe rastlarsanýz
Ona sonbahar yapraklarýndan
Küçücük bir ev yapýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.