Urartu’da…
Ve bin yýldýr dilsiz yaþayan sularýn kenarýnda duydum.
Eski mezar aðacýnýn yapraklarý arasýnda dolaþan
Öksüz bir çocuk duasýymýþ adýn.
(Sýðýndým harflerine.
Kocaman dünyanýn
Kocaman acýlarý varmýþ.)
Pencereleri hep sevdim ben.
Ve açýlýrken perdeleri…
O zamanlar senin adýn
Daha çocuktu.
Bir gün yaðmur yaðarken camda
Kendi yüzümü gördüm.
(En çok yüzüme baktýðýnda hatýrlarsýn kendi adýný
Ve þöyle dersin:
“Harfler gerçek olur.
Adýn kendisi yalan…”)
Bu yüzden adýný hep
Korkarak söyledim ben.
Benim için son
Adýnýn baþladýðý o ince sestir.
(Tek doðrudur senin adýn.
Ve tek yalan.
Sen olsan hangisine inanýrdýn?)
Bir gün sarmaþýk duvarlarýnýn önünde yemin ettim.
Unutacaðým.
Çünkü adýný unutamadýðý her þey
Terk ediyor insaný.
(Ve hiçbir ad
Harfleri kadar gerçek olmuyor.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.