ÖRSELENMİŞ YALNIZLIK
Örselenmiþ yalnýzlýðýmla ördüm
bu kalýn taþ duvalarý
Ve aralarýnda uzun anlamsýz boþluklar...
Ençok susmak gerekecek bu hayatta demiþti annem
o renkli kitaplarý uzatýrken bana.
O zaman daha masal çaðýndaydým.
Anlamamýþtým ya da masal tadý vermiyordu
çünkü;
üç adýmlýk, ýslak ve siyah bir zindandaydým.
Gidene en çok yol yakýþýr demiþti annem
o masal kitaplarýný baþ ucuma koyarken.
sonra kalkýp gidiyordu yanýmdan ve ben,
öldürüyordum yaktýðým mumlarý...
Büyümek en çok çocuklara yakýþýrdý
çünkü öyle demiþti annem...
Ve sessizlik en çokta mezarlýða...
Bir günahkarýn ya da yoksulun,
beklediði kör umutlarýnda
...ANNE...
annem...
Ne oldu o billur sesine,
neden sustun.
Yoksa sendemi susmaktan yanasýn
Peki o üç adýmlýk zindan;
sen gittin diyemi beyazlara büründü.
Ama sen demiþtin ki;
ben siyahlara deðil
sana inanmýþtým anne.
Sen deðil miydin,gidene en çok yol yakýþýr diyen.
Peki ya sana neden yakýþmadý.
Neden sana yakýþaný yapmadýn?
Þimdi olsada baþ ucumda býraktýðýn kitaplar
bir tanesini bile okumayacaðým.
Söylesene anne,
sen olmadan ben nasýl tam olurum
senden kalan boþluðu kimlerle doldururum
sen demiþtinki,
boþluklara en çok bakýþlar yakýþýr diye,
anlamsýz bakýþlarýmý bir sana
birde taþ duvalara býrakacaðým.
Evet anne...
Bak iþte bende büyüdüm
hani büyümek çocuklara yakýþýrdý
peki neden baþkasýnda durduðu gibi
bende durmadý.
Oysa ki mezarlýk sessizliðin ta kendisi deðilmilþ.
bak bendeki sessizliðe anne,
bakta gör.
Bu defa söylediðin tutmadý,
mezar kazmak en çok bana yakýþtý,
öyleya,
bir yýldýzlara bir de güneþe yakýþýr dediðin ölüm;
bu gece bana susadý...
sensizlik anlatýlmaz belki;
ama ben senden aldýðým yalnýzlýðý
cami avlusuna býraktým...
bakarsýn yine bir masal çaðý gelir
yine bir anne çocuðuna bu yalnýzlýðý emzirir...
çünkü sen demiþtin,
yanýzlýk,bir annenin çocuðuna býraktýðý doðum günü hediyesidir diye...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.