Güneþi yakalamak için Uzattým ellerimi, Sabýrsýz ayaklarým Ðüneþin sýcaðýnda dondurdu beni; Bu baþý taþýrken omuzda Bilmez mi insan ne yaptýðýný, Ne bileyim iþte, Bir de baktým ki, Ýki kocaman deðirmen taþý içinde, Bir küçük Buðday tanesi gibi, Öðütülürken farkettim kendimi!... Güneþin göbeðindeki kýzýl ýþýk, Avuçlarýmda dürülürdü Eskittiðim yýllarda; Eskiyen yýllarý eklediðimde, Yaþayacaðým yýllara, Kendimi dürdüðümü anladým Güneþteki ýþýk yerine... Güneþin kýzýl ýþýðý, Bir þey kaybetmemiþ halinden, Kendime baktýðýmda, Kelimeler kaçar oldu beynimden; Ýþte daðarcýðý çalýnmýþ Bir beyinle dolaþýyorum, Bu sokaklarda kalan yýllarý... Sokaklar aydýnlýkken Ben çakýlýyorsam Asfalta kafa üstü; Anlatmaya gerek var mý? Geçmiþ yýllarýn, Gerçekten eskimiþliðini!... Yýl:06.06.2011 Saat:20.40-20.50 Çengelköy/ÝST: EROL KEKEÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.