GECENİN BUZ DUDAKLARI ÖPÜYOR

Gecenin,
Buz dudaklarý öpüyor,
Sensiz
Zavallý yüreðimin duvarlarýný.
Ýçimde,
Çocuksu korkular.
Çaresizliðine inat
Hiç dinmiyor,
Özlemine olan
Fýrtýnalar.

Dikenli tel olmuþ, mazi.
Delik - deþik duygularým.
Ilýk rüzgarlar da
Çekip - gitmiþ.
Yakamozlarda
Bir hüzün senfonisi.
Yalnýzlýðýn,
Zafer çýðlýklarý baþlýyor.
Kaybolmuþluðu yudumlamak
Çok zor.
Yaþamýn
Yorgun nefesi,
Zamanýn,
Buz daðlarýnda
Yankýlanýyor...




(10.6.2005 tarihli 5. þiir kitabýmdan)
Sosyal Medyada Paylaşın: