Günler sýzlaþýyor, aylar yaralý;
Kulakta výzýltý,oldukça yaman.
Ýbriþim giyinen,yürek karalý,
Bir at kuyruðunda sallanýr zaman.
Ha öldü-ölecek,ýsýtýn suyu,
Ne durur þu makas,kefenler biçsin.
Kokmasýn zavallý ,açýn bir kuyu;
Meydandan leþini,defedin gitsin.
Kalksýn da ortadan mekan kavramý,
Araya gerilen, perdeler düþsün.
Davul-zurna çalýn,yapýn bayramý.
Küpþekeri dünya;keyfini sürsün.
Sofralar kurulsun,gökkubbemizde,
Yýldýzlar sineden,kopsun da gelsin.
Bu nasýl çerçeve,yok ilkemizde,
Ýslam’ýn nuruna,dalsýn da gelsin.
O zaman kurtulur,iþte insanlýk;
Zaman boþ,asýr boþ;hakikat ’’tek’’te.
Ýyi sarýl sakýn düþüþ biranlýk,
Bir acayip rüzgar,vurunca sekte.
Sene:1986
Ýsmail Süklüm
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.