Şimdi düşünüyorum da...

Þimdi düþünüyorum da…
Biz uyurken bile özlerdik birbirimizi…
Hatta çok özlediðimizde,
Gecenin hangi saati olursa olsun,
Uyanýp konuþurduk…
Gelecekte ne yapacaðýmýzý,
Nereye savrulacaðýmýzý düþünmezdik
Çünkü korkardýk düþünmeye…
Aslýnda bizim için önemli de deðildi bu…
Yan yanaydýk, birlikteydik…
Göz görmezdi olaný biteni…
Mutluyduk ve hayallerimiz vardý ya
Gerisi önemli deðildi…
Ben seninle gecenin bir vakti özlemle uyanýp,
Her þeyi yok sayarak gülmeyi öðrendim…
Ben seninle o çok korktuðum,
Benim için çok zor olan aþký tanýdým…
Kaybetme duygusunu taa derinlerde hissettim…
Ben seni çok özledim sevgili!
Ama þimdi ne haldeyiz…
Sana olan özlemimi satýrlarýma sýðdýramazken,
Benden baþka kimse bilmesin diye,
Yüreðime sýðdýrmaya çalýþýyorum…
Günler geçip giderken,
Yüreðim, uyuþmuþ hasretinden…
Farkýnda deðil yaþamý, umutlarý…
Farkýnda olduðu tek bir þey var:
Özlemin, yüreðimde filizlenen gonca olsa,
Yastýðýma ve bana sarýldýðýna üzerime sinen kokunla,
Uyumayý özlemezdim sevgili!


Ufuk

Sosyal Medyada Paylaşın: