Bütün Doğa Kabullenmiş Aşkı Sevgilim...

Bütün doða kabullenmiþ aþk’ý sevgilim:
Bana aðaç demiþ, sana toprak...
Birbirimize sýmsýký baðlanmýþýz,
Sen benim tertemiz topraðýmsýn.
Bir de güneþimiz ve yaðmurlarýmýz var.
Bizi yaþatan,
Beni yeþerten,
Seni taptaze tutan
Yaðmur ve güneþimiz…
Bazen bizi savuran o rüzgâr…
Bize bu sefer kasvet verdi,
Bizi öldürmek için uðraþýyor
Yaðmur ve güneþ dost deðil mi sevgilim?
Niye yardým etmiyor?
Sanki rüzgârlara direndikçe kýrýlýyorum…
Hata kimde?
Direnmemeli miyim?
Öylece benden bir iz býrakýp gitmeli miydim?
Baþka yüreklerde mi yeþermeliydim?
Hani bitirdi ya bizi
Ve galiba öldürdü ya o rüzgâr...
Konuþsana,
O güzel sesinle söylesene
"Rüzgârlar seni benden ayýramaz!" diye…
Konuþmuyorsun…
Ben sana öyle sýký sarýlmýþým ki
Kýrýldýðým an öleceðim...
Sen, beni sýmsýký sardýn,
Bana hayatý öðrettin,
Bana verdiðin mutlulukla yaþamamý saðladýn.
Aþýk oldum sana…
Þimdi içinde benden baþka birinin olduðunu,
Ama beni kaybedemeyeceðini söylüyorsun…
Bunun sonucunda benim iki yol var karþýmda:
Ya hayatýmý kaybetme pahasýna,
Sýrf sen mutlu ol diye
Ýçinden kendimi atýp öleceðim;
Ya da içinde kalýp direneceðim her þeye raðmen…
Bazen “Direneceðim!” diyorum kendi kendime;
Ama çok zorlu bir direniþten çýktým:
Gücüm yok, umutsuzum ve yaralarým çok aðýr…
Öyle yaramý saracak birileri de yok ki yanýmda…
Tek baþýmayým anlayacaðýn…
Hava da buz gibi, üþüyorum.
Ama sende sarmazsýn beni;
Çünkü baþka aþklar kök salmýþ yüreðine…
Kendimi söküp atsam içinden, yine mutlu olmayacaksýn…
Ne yapayým ey sevgili?
Ne yapsam sonda ölüyorum.
Yardýmýna ihtiyacým var…
Kurtar beni…

Ufuk
Sosyal Medyada Paylaşın: