Gel Unuttur Bana Gölgeli Günleri

Gel ayazlarýn öksüz çocuðu!
Gurbet yüklü yarýnlara takýlma,
Gel ömrümün þafaðý ol;
Al beni savur fecre kadar,
Yeryüzünde çabuk batýyor güneþ
Gökyüzünde, yýldýzlara taþý beni...

Gel bana baharý hatýrlat,
En sýcak mevsimim ol, tut elimden
Aþka esir düþtü gönlüm,
Kurtar beni bu zulümden!

Gel özlemim ol, sevdamýn adýný koy
Duman duman savrulayým daðlarýna;
Deli deli yaðayým ovalarýna,
Rengarenk baksýn gözlerim gözlerine;
Erken inermiþ akþamlar acý çeken aþklara
Akþamý beklemeden gel...

Gel býrak o içi boþ, omurgasýz hayalleri;
Yaz güneþinde gölge vermez zeytin aðaçlarý,
Çýk artýk o ateþ çemberinden, bitsin bütün yanlýþlar
Her gün, her sabah yeniden ölmez ki insan!..

Gel gözlerimde çiçek aç,
Kokun kokuma karýþsýn, okþansýn ruhum;
Varlýðýn güneþim olsun yaksýn tenimi,
Bakýþýnla unutayým üþümeyi,
Gel yorma aþkýmý!..

Geceler sensiz beyaz bakýyor;
Düþlerim kambur, uykularým firarda,
Hasretim yalnýzlýðýn ayak ucunda
Sancý içinde kývranýyor bedenim!
Gel öðret bana, nasýl savaþýrým yokluðunla,
Yaðmurla yarýþýyorken gözyaþým
Nasýl anlarým çorak topraðýn dilinden?

Gel saçý sarý, gözü mavi çýnarým;
Umudumdan umut ektim yollarýna,
Uzat ellerini köprü olsun ellerime,
Sarsýlmadan yürüsün bu aþk,
Enleminden boylamýna!..

ANKARA/31 Mayýs 2011
Rukiye Çelik

Sosyal Medyada Paylaşın: