þehr-i Ýstanbul’un mavi gözlerinin sahibi cancaðýzým
Þems’imsin
fecr sarýsýný boyanýrken kent
bir sem sýcaklýðýnda aydýnlatan ýþýk hüzmem
ceplerinde bir kaðýt
bir kalemi taþýyan bir þâir
küçük avuçlarýmda sakladýðým hacýyatmazlar
ve
içinde yaþayan can/canan
sen
þems’in kuþ tüyü ýþýklarýyla odama düþen cancaðýzým
yarým yamalak kalemin
tamlayaný senli cümlelerimin
noktasýna koymaya çekindiðim satýr aralarýnda yüreðim
gecemi gündüze çeviren cansýzým
hüsnüyusuf gibi yüzünü bana döndür
ýlýk nefesini lados
sensizliðin sessizliðini kefen yaptým kendime
maviliðinin saðnaklarýndayým
sümbül-i bulutlarýn azizliðiyle düþüyorum
cennetimin topraklarýna
gün batýmý adressiz coðrafyada faili meçhul cinayetlerin tek zanlýsýyken
kalem oluyorsun yüreðimdeki mürekkebin
gece karasý gözlerine sinen nura esir düþdüðümden beri
esrik bir rüyaným alnýna düþen zenci kölelerini yanýnda
tut yâr
mihrabýna al beni cancaðýzým
semada kanatlanýr da melekût alemindeki melekler kutsasýn beni.
kutsal mabedim
sana dua olan nefesimi görmez misini yâr
gözlerin ki yaþam iksirim
katýlaþmýþ karalýðýmý erit þems cemalinle
ilim ilmekle beni eteðine
kucaðýna aç Meryem Ana gibi
al koynuna Ýsa sevinçlerými
ört üzerimi maviliðini
zülfüm köklerinde doðsun zenci kölellerinin
kara peçeli gece fecr vakite gebe kalýrken
kuþluk vaktin olsun yüreðim
kalemim seninle gülümsesin cancaðýzým
þehr-i Ýstanbul seninle ýsýnýrken
vuslata yürüdüðüm yolda mevzilenmiþ
hüsnüyusuf
papatya
kasýmpatýlarýn göke bakan sol tarafý oluyorsun
yüreðime süzülmüþ apaydýnlýðýmsýn can özüm
hicranda kaybettiðim geçmiþe i dönmeye ramak kala bedenim
saatimsin
akrep ve yelkovanýn iz düþümünde kayboluþum
toz topraklý yolda attýðým sana uzanan her adým
bastýðým her toprak izinde ism-i nâzýmýn dilinde
rüzîgâr koynun beni yalpalarken
dudaklarýmda senin sevdiðin þarký
kilitledim hicraný karanlýða
ben sana geliyorum cancaðýzým
yalýnayak yürüþümü aldýrma sen
yoldaki dikenler çýplak ayaklarýmýn kanamasýndan korkma can özüm
býrak kanasýn senin yolunda caným feda eylemeye niyetlenmiþken
bir avuç kanýn bakiyesini boþver sen
dudaklarýna deðdirme o deliverenleri sakýn
býrak kanasýn ayaklarým
sana giden yolda bâd- ý saba ile guslenmiþken
þemsliðinin sýcaklýðýnda ilerlediðim varlýðýnýn
yüreðimin bayram sabahý
toprak
bir avuç aziz damlalarý saðarken elleriyle
bir dað kýrlangýçýnýn kanat çýrpýþlarýnda
özlem yanýðý omuzlarýn
vuslat güzergâhýnýn ism-i nâzýmýnla onurlardýrýlmýþ yâr
gece karasý gözlerini Marmaraya çevir
bir toz bulutu suhlardan mülteciliðe soyunurken
bakýr renkli bulutlar martýlarý yardýma çaðýrdý
ve
sana gelmekteyim Züleyha’nýn yüreðiyle
ellerimde hacý yatmazlar
rengarek vuslat balonlarýn arkasýnda soluk soluða koþturmaktayým
bekle beni cancaðýzým
kýl gibi inceldi vakit
nisan yaðmurun azizliði kadar kaldý yolum sana
geliyorum sana yâr
hicranýn engebeli patikalarýný geçsem bir günlük yolum kaldý sana
Âdemi yoldan çýkaran elma aðaçlarý kaldý sevgili.
cennetimsin þehr-i Ýstanbul diye sunulmuþ cancaðýzým...
acýya minnet eden Yakup sabrýný omuzladým bir cocuðun elleriyle
bereketli cemalinin Yusuf’un güzelliðinde
su gibi aziz
tuz gibi mübarekler býrak gitsin gözpýnarlarýmdan
elzem
nefes kadar sonsuz bir cana feda bu âþýk
gece kuytularýnda yokluðunun yoksulluðum ayak dibine düþmüþ
hiçliðim gece karasý gözlerinde ölüme meyilli bir katil
takâtim
dayanaðým
sabrýmsýn sen cancaðýzým
cocuksu düþlerim yeniden þehr-i Ýstanbul’a ayak basarken
zaman saçlarýmý sabýrla örülüþüydendi saatin tik taký
cemâlindeki tebessüm gonca gül iþvesini sarayý
nefesim ve ahirim parmak aralarýnda
kalemim ayak ucunda demlenen Marmara
yüreðime sunulan zemzemim cancaðýzým
göðüs kafesimdeki paye.
seceresi hicran kalabalýðýyla dolup taþmýþ bir kýz çoçuðuý
Züleyha’nýn kýrmýzýlýðýna düþen sevgili
canýma can diye süzülen canânsýn
beyaz üveyiklerin kanatlarýna baðlanýn mutluluk kurdeleleri
vuslat nevruzu sen cancaðýzým
Yusuf’un kuyusundaki tek ganimetim
bedeli ödenmiþ vuslatým
baðrý yanmýþ
susuzluktan yüreði kurumuþ âþýk
Moda koyuna dolan özlem yanýðý deniz yýldýzý
benliðimi aþýp yürekpâremde çoðalan bitmez umman
gamlý yüreðimi Eyyubvâri sabýrýný tuzlu suyuyla serpiþtiren cancaðýzým
Sahrada ki serabýn tükendiði vakit
dudaklarýndai ab- ý hayat sunan sevgili
dokunsam topraða
kum saatinin göðsünde elenmiþ topraktan ’sen’ akýp gidiyorsun
rahmet yaðmurunu yaðýyor vuslat filizlerine
sen cancaðýzým
can özüm
sen benim herþeyimsin þehr-i Ýstanbul
gordion
31/05/2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.