Ne doðduðumuz topraklar kucakladý bizi
ne doyduðumuz topraklar ah küçüðüm
gurbet ki sancýyan bir yaraydý kayýp mektuplarýn satýraralarýnda
anýlarda sakladýðýmýz bir mendilin içimizde sessizce kanamasýydý hasret
Ne zaman bir tren sesi duysak yüreðimize inerdi gurbet acýsý
bozkýrlar çaðýrýrdý bizi ýrmak ýrmak
mordaðlarýn türküleri çaðýrýrdý, gidemezdik
turna kanatlarýna yükleyip özlemlerimizi
yüreðimizi gönderirirdik geldiðimiz yerlere
memleket çekerdi bizi yol yol yazgýlarýmýzýn kara çizgisinde
bir yanýmýz durmaz giderdi, bir yanýmýz burda garip kalýrdý
bir türlü almazdý aklýmýz ayrýlýðý, ýsýnmazdý içimiz yad ellere
biz ki acýlar çaðýnda doðduk küçüðüm
yokluk, yoksulluk çaðýnda büyüdük
kýrýk tahta bavullara koyup gözyaþlarýmýzý
býrakýp çitimizi, çubuðumuzu kerpiç bir damýn koruðunda
yaslanýp yüreðimizin aðrýlarýna
kahýr kahýr efkar taþýdýk gurbet ellere
sen nerden bileceksin ki
nerden bileceksin ki
kimsesiz yollara umut taþýdý ellerimiz
yorgunluk taþýdý ayaklarýmýz tanýmadýðýmýz diyarlara
bir lokma ekmeðin hatýrýna, avuç avuç gözyaþý taþýdý
gün oldu hüzünlendik, acýyla çýrpýndý bedenimiz
ürperdik beynimizin hücrelerine deðin
gün oldu oturup aðladýk gurbet evlerinde
özlemle, acýyla burkuldu yüreðimiz
dertli türkülerle inledik durduk
duyuramadan sesimizi kimselere
gün oldu yalnýzlýðý eþ, kimsesizliði dost tuttuk
gün oldu
kokusunu sevdiðimiz çiçeklerin adýný bile unuttuk
her gece hüznün aðýrlýðý düþünce karanlýklara
alýp baþýmýzý ellerimizin arasýna düþündük kara kara
yüreðimizin üstünde baðdaþ kurup otururdu acýlar
mühürlenirdi aðzýmýz suskunlukla kývranýrdýk
ah! acýlarýn dili olsaydý neler anlatýrdý kimbilir neler?
Ne doðduðumuz topraklar kucakladý bizi
ne doyduðumuz topraklar
neler çektiðimizi
sen nerden bileceksin ki, ah küçüðüm…