IŞIR DENİZ

kendimi bile yasaklarken kendime
gereksizliðim zincirlerdi beni sana

düþlerimi gerçeðin boyutlarýnda biçemezdim
ürkek i mgelerde öpüp koklardým
çocukluðum sýcak simit satardý sende

ateþböceði gibiydin
kendi ýþýðýnda görürdüm
annesi yok çocuðun iç çekiþli aðlamasý

siyah beyaz günlerdi
arastada dedemin dükkâný
sýcak leblebi kokusuydu ellerin

güneþ fýrçasýný sürerken maviliðin ucuna
kumsaldaki kumlardan toplardým sessizliði

azýcýk rüzgâr verirdim
özgür olsun diye deniz

seni öpmek için vururdu kirpiklerinin kýyýsýna

24 mayýs 2011/ Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: