Uzaklarda olunca insan, Bir baþka özlüyor, Ýstanbul’daki evini, Aralýk pencereden giren ýlýk meltemi, Tavadaki istavriti, Masada yarým kalmýþ dubleyi,
Ve boðazdan gecen gemi düdüðünü...
Uzaklarda olunca insan, Bir baþka seviyor kýzlarýnýn büyüðünü, küçüðünü...
Uzaklarda olunca insan, Bir baþka özleyip düþünüyor, Acaba ne yapar onsuz, Evinin direði, hayatýnýn yarýsý, Karýsý...
Bir türlü sonu gelmez bu özlemlerin Basýnca efkâr, Gerçek olan þu anda, Ne yar ne de diyar. Ortada katman katman dolu kar Ve bu sevgi ile sýzlayan bir yürek var.
M. Ýlhan Günay Þubat 2007, Novosibirsk / Rusya
Sosyal Medyada Paylaşın:
M.İlhan Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.