Kendimden uzaklaþtýðýmda, mutlaka bir ceza veririm kendime, Sevdiklerimi üzdüðümde, sevememe cezasý, bir süreliðine. Ve; o acýyý yaþarým sessizlik içinde.
Dost bildiklerimi kýrarsam þayet, Bütün dostlarýmýn beni terkettiðini düþünürüm. Ve; bu fani hayatta dostsuz kalmanýn, Ne anlama geleceðini düþünerek, Canýmý sýkarým.
Baþarýsýz bulduðumda kendimi, Baþarýsýz insanlarýn çektiðini yaþarým. Duygularýmý gizlemeye kalktýðýmda, Duygusuz bir insan gibi yaparým kendimi.
Büyük acýlara mahkum ettiðimde kendimi, Acý çekip, Sabredenleri kendime örnek alýrým.
Hayatý sevmediðimi düþündüðüm zamanlar, Hiç sevmediðim bir hayatta mutsuz ederim kendimi. Ne zaman kendimden uzaklaþmaya çalýþsam, En anlamlý cezayý vermeye kalkarým kendime.
Bu yaþamý biz seçmedik, Yapacak bir þey yok, gelip buldu bizi, Madem bu yaþam gelip buldu bizi, O zaman sevelim sevdiklerimizi, sevebildiklerimizi, O zaman gelin sevelim birbirimizi...
Nevzat KÖKÇAK 18.05.2011 Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevzat KÖKÇAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.