Kimsenin umurunda deðilim demiþti ya þair Hani kimse de benim Öyleyim iþte Ellerime yýldýz basýyorum Birde topraðýna. Öyle yukarýdan bakýyorsun ki Dökülüyorum her gün pencerenden Uðurlama türküsünü söylüyor dilim Adýmladýðýn her yerin tozunu alýyor gözlerim Kapý çaldýðýnda da ellerim… Düþünü görüyorum kurduðun sözlerin Sesini çýðlýk yapýp dudaklarýma Avaz avaz susuyorum sonra Sessizliðim oluyor arka bahçen Her gün bakýyorum yatmadan Her gün bakýyorum yatmadan.
( Ne olurum bilmem sensiz )
Kollarým sýzlýyor bu aralar Sonbahar geliyor caným Gidiyor Seni bizden koparan yaz… …………………
Ellerim tutuluyor ama bazen Þiir yazýyorum yine gizlice Demiþtim ya ömrüne ýsrarým ben Karýþýyor kafam aklýma geldikçe Ama hatýrlýyorum Ayýrdým kederimi güzden Bir çocuðun avucuna kilitledim sonra Sevda sevda umudum var bu yüzden Her sabah topluyorum kalkmadan Her sabah topluyorum kalkmadan
Ne olacak diye düþünme sonumuz ‘’Anne’’ diyor bana bazen þaþýrýp Ama özlem özlem Büyüyor iþte oðlumuz