Kader Özür Dilemeli

"Nerdeydin sen?"
Bu soruyu her sorduðunda,
tek bir cevap geliyor aklýma:
"Senin olmadýðýn her yerdeydim ben"

Oysa bir sebep olmalýydý bize,
karþýlaþmalýydýk...
yürürken Ýstiklal Caddesi’nde,
yanyana geçerken çarpýþmalýydýk.
"Biz" olduðumuzu anlayýp,
iþte o an çarpýlmalýydýk.

Ya da ayný sokaðýn
çocuklarý olmalýydýk biz
misket kavgasý yapmalýydýk,
bir küsmeli,
bir barýþmalýydýk.
saklambaçta kurt olup,
hep birbirimizi kurtarmalýydýk.
çamurlu bahçesinde evlerimizin,
"çivi" oynamalýydýk.

Belki deli akarken kanlarýmýz,
sol yanýmýz
haykýrýrken özgürlüðü meydanlarda,
halayda omuz verdiðim sen olmalýydýn.
ya da coplar zincirinden boþalmýþcasýna
inerken sýrtýmýza,
sen kan revan içinde
yatarken kaldýrýmda,
ben bulmalýydým seni.
býkmadan, usanmadan
hiç tanýmadýðým dava arkadaþýmýn
baþucunda oturmalýydým.
günlerce sana bakan
ben olmalýydým.

hepsinden önemlisi;
baþka sevdalarda yanmamalýydýk.
yüreðimizdeki tek yangýn
bizim aþkýmýz olmalýydý.
böyle yorgun gönüller taþýmamalýydýk.
sana ömürünü veren,
seni bekleyen
ben olmalýydým...

Ama deðilim iþte.
ne deðiþtirmeye gücüm var geçmiþi,
ne de hakkým var yaþamaya seni.
dünyayý yakmaktan
beter ederdim de senin için,
küçücük bir umudum yok þimdi.

Bu geç kalýnmýþlýk için
kader bir gün özür dilemeli...

Sosyal Medyada Paylaşın: