DİCLENİN KADINLARI

DÝCLE’NÝN KADINLARI

Demir kapýnýn önü tel örgü
bir kuþ bile geçemezdi, aradan
gözüm takýldý, seyrettim epey
gagalýyordu yavru umutla,
nöbetçi kýþþþt dedi ürkerek,
uçtu yavru, kanat çýrparak.
Boþta kaldý biran gözlerim
düþündüm, haklýydý küçük kuþ
özgür, ama kuvvetli deðildi.
Gözümü çektim uzaklardan,
yanýbaþýmda biri, bak aðabey dedi bak,
geçen kadýnlara, içim sýzladý,
dudaklarýmý ýsýrdým yutkunarak,
bacýmý anýmsadým, anamý da
bizde böyleydik, sýrtýmýzda yük
ya yakacak ya da yiyecek
karnýmýz göçük,
burnumuz dizimizde hep,
toprakta gözümüz.
ter çýkmýþ sýrtýmýzdan, izi belli
o kadýnlarda böyleydi, çelimsiz, umutsuz
her gün ayný saat, onlarcasý geçiyordu
Dicle dönüþü.
Utanýyorlardý dama bakmaktan yana
sanki,
ben de utandým baktýðým da
kýrk küsür kilo ya vardý ya da yok
yükünün hesabý aðýr,
kadýndý bu, anaydý,.
Geçerdi, geçerdi de…
Hikmet Yaþin
24 Haziran 1976
D.Bakýr C.Evi

Sosyal Medyada Paylaşın: