GÜN IŞIĞINI ARAMAK

Güneþ gölgesi idi;
Uzaklar, seni alýp götürdü.
Hüznün kýyýlarýna vurmuþ
Umut sandalýnýn kalýntýlarý.
Çaresizlik, demokles kýlýcý
Baþýmda sallanýr durur.
Yalnýzlýðýn canhýraþ sesleri
Kulaklarýmda patlar, benliðimi vurur.
Beþinci mevsimdeyim artýk.

Gündüz-gece
Karýþmýþ birbirine
Ayýrd edemiyorum.
Bir hayat kadýný var köþebaþýnda,
Sigara dumanýnda uyukluyorum.
Zamanýn arabasý çok hýzlý,
Yetiþemiyorum.
Duygularýmý boðuyor anýlarýmýz,
Koca Beyoðlu’na sýðamýyorum.......



(25. 1. 2003 tarihli 4. þiir kitabýmdan....)
Sosyal Medyada Paylaşın: