Sen yoktun, Ben seni bekliyordum, Karanfil kokusuna hasret bir aþýk, rüzgarýna aþýk bir yelken misali.
Sen yoktun, Ben seni bekliyordum, Geçmek bilmeyen zamana inat. Esmer gecelerle sarý sabahlarýn seviþtiði anlarda buluyordum kendimi her defasýnda. Geceler, bir biri ardýna sabaha varýyor, Güneþ doðuyordu, her geceye bir hançer saplayarak. Ama sen, doðmuyordun.
Sen yoktun, Ben seni bekliyordum, Bedeninin olmadýðý bir dünyada, Bedenine ait bir yürek atýþýyla.
Sen yoktun, Ben seni bekliyordum, bir çocuk ürkekliðiyle. Ürküyordum doðmayacaksýn diye. Doð istiyordum.
Sen yoktun, Ben seni bekliyordum, Zindanýnda özgür bir tutsak gibi. Zindaným ol istiyordum. Sende hapsolmak, Kazanýlmasý imkansýz bir özgürlüktü, biliyordum.
Sen yoktun, Ve ben o gece son kez seni bekliyordum. Kararlýydým sonsuzluða uçmaya. Kapatýp gözlerimi gecede, yeni bir güne açmamaya.
Sen yoktun, Gücüm kalmamýþtý artýk, bekleyemiyordum. Tam gözlerimi kapatacaktým ki; Cennetten karþýma bir melek gönderildi. Þaþkýndým… Sustum… “ Kapatma gözlerini, bekle, bak haziranýn ilk sabahýna “ dedi ve gitti.
Dinledim onu. Bekledim sabaha kadar. Sabah oldu, Güneþ, bu kez bir baþka doðmuþtu. Gökyüzü, yeni bir baþlangýcý müjdeleyen kuþlarla doluydu. Ýçlerinden bir tanesi, aniden süzüle süzüle omzuma kondu. Kulaðýma fýsýldadýðý iki kelime: “ O, doðduu “ Evet, Sen doðdun. Ve yýllar sonra beni bulduðunda, Ben zaten zindamý, Ben zaten aþkýmý bekliyordum. Seni bekliyordum.
Ve, Sen, doðdun. Ýyi ki; doðdun….
.......................................YUNUS HORUZ...................... Sosyal Medyada Paylaşın:
YUNUSHORUZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.