Ýþte gidiyorum…
Belki de seni kaleme aldýðým son satýrlar bunlar.
Þu an neredesin,kiminlesin diye sormadan gidiyorum
Sormuyorum,bir daha da sormayacaðým.
Þu an her damlasýna hayran olduðum yaðmur yaðýyor,
Sensiz tadý yok ama,
Sensiz Ýstanbul’un da tadý yok aslýn da
Omuzlarýma çökmüþ bir aðýrlýk var
Gelip çöreklendi yine hüzün üstüme.
Yoruldum yýkýlýp tekrar ayaða kalkmaktan,
Yoruldum kendi hayatýmý yýkýp yýkýp kurmaktan.
Caným çok yanýyor….
Ne huzurum var,ne de seviyorum diyenlerin sadakati
Ýçimdeki çocuk yavaþ yavaþ ölüyor.
Koca bir oyun tüm yaþadýklarým
Sahnenin senaristi,yönetmeni hep baþkalarý
Birileri senaryolarý veriyor elime,
Ben yalnýzca oynuyorum.
Ýþte gidiyorum…
Seni bulduðum yerden baþlýyorum yürümeye,
Biliyorum hiçbir þey bir daha eskisi gibi olmayacak
Zordur severken ayrýlmak,ayrýlmak zorunda kalmak
Bir aðaç düþünün; budadýnýz,suladýnýz,büyüttünüz
Yaprak döküþünü,çiçek açýþýný izlediniz yüreðiniz titreyerek.
Sonra,o aðacýn artýk sizin olmadýðýný söyledi birileri.
Kimselere emanet edemediðiniz þeyi bir baþkasýna býrakýrsýnýz.
Ýçiniz nasýl yanar deðil mi?...
Þimdi ben içim yanarak býrakýyorum baþkasýna.
Gidiyorum beynimi,kalbimi,elimi,kolumu býrakarak.
Gülay Hançer
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.