Sen benim; Kýþýn soðuðun da,dalgalarýn kayalarý dövdüðü anlar da, Fýrtýna savururken saða,sola, Sýðýndýðým limansýn.
Sen benim; Derinler de soluksuz kaldýðým da, Nefesimin bana ait olmadýðýný sandýðým da, Sonsuz karanlýðýn tam ortasýn da, Yöneldiðim ýþýðýmsýn.
Sen benim; Her þey çok iyi giderken, Mutluluk ormanýna her gün yeni fidanlar ekerken, Ýnsanlarýn gýpta ile baktýðýný düþünürken, Bir an da diðer yarýmsýz kalacaðým korkumsun.
Sen benim; Bir özlem þarkýsýnýn içimi eriten ezgilerinin Bambaþka mekanlara sürükleyen mýsralarýn, Kulaðýmdan girip,yüreðime doðru akmasýndan sonra, Gözlerimden dýþarý damla damla taþmasýsýn.
Sen benim; Aylarca göremediðim,tenine dokunamadýðým, Kokunu doyasýya içime çekemediðim, Hatta sesini duymasam bile, Tüm hücrelerimle baðlý kaldýðýmsýn.
Sen benim: Plansýz,hesapsýz,ölçmeden,biçmeden, Kaygýsýzca,her olumsuzluðu göz önüne alarak, Kendimi býraktýðýmsýn.
Sen benim; Her pisliðe,vurdum duymazlýða, Kalleþliðe,iki yüzlülüðe karþý Kazanýlmýþ zaferimsin.
VE SEN… YOKLUÐUN DA ,HAYATIM DA DOLDURULMASI ÝMKANSIZ KOCA BÝR BOÞLUKSUN.
Gülay Hançer Sosyal Medyada Paylaşın:
gulayhancer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.