Yýllar önceydi
adýný kalbime kazýmýþtým
bir sonsuz besteydi sevda kalbimde
o günler düþer yadýma hüzün ve acý dolu
þimdi derin bir ah gibi duruyor
bedenimde yalnýzlýðým
hangi anýya sýðýnsam gözlerin
kiminle konuþsam sözlerin
“ben yokluðunda geçen zamaný
hiç yaþanmamýþ saydým”
bir zamanlar yaþamýmdýn
ekmeðim, aþým
sabahým, akþamým
bu yalancý dünyada tek yoldaþýmdýn
ellerim soðuk þimdi üþüyor dudaklarým
sensiz günlerin sancýsý çöküyor içime
gri bir yalnýzlýk gibi saçlarýma yaðýyor kar
ayazda kaldý ömrüm
tomurcuða dururken hayat nazlý dallarda
bahtýma ayrýlýk düþtü
kapatsam mý bu defteri artýk açtýðým gibi
senli anýlardan kaçtýðým gibi býrakýp kaçsam mý?
silsem mi adýný anýlardan?
içimdeki tüm sýkýntýlarý silmek gibi
ateþe mi versem sensiz günleri
kar yaðarken üzerime acý ve hüzünle
þimdi hangi gülü koklasam
dikenler batýyor yüreðime
hangi þiire uzansam
adýn takýlýr dudaklarýma
yýllar güz yapraklarý gibi
birer birer dökülüyor önüme
ay battý
hüzün yazýldý ömrüme
ceylanlar terk edip gitti daðlarýmý
üþüdükçe, uzuyor gece...
uzadýkça küsüyor geceye güneþim
anladýmki,
yokluðun en soðuk mevsim ömrüme
içimde yaralý bir gül
hep böyle hüzün kokuyor sensiz…
þimdi kimsesiz yollarda
gam daðlarýný taþýyan bir anka kuþu yüreðim…