VURGUN YEDİ KUŞLAR

sevdanýn kollarýnda yaslanan baþlar,
tarumar saçlarý,
aþktan kör olmuþ gözleriyle
seyre daldýlar semaya doðru.

saf yürekleri kanatlanmýþ,
kuþ olup bulutlara uçmuþlardý.
bu yalancý sema sonsuz
onlar sa özgürdü.

hain rüzgarýn çaldýðý ýslýk kulaklarýnda,
karanlýk sessizliðin busesi tenlerindeydi.
çelimsiz kanatlarýna aldýrmadan,
küçücük ayaklarýyla,
týrnaklarýna geçirdikleri
o hantal ve sevmeyi bilmeyen,
yürekleri taþýyorlar,
ruhsuzlara ruh katmak için
mutluluða uçuruyorlardý.

az soluklanacak olsalar,
ölürcesine taþýdýklarý yüreði
kaybetme korkusuyla
tekrar kanat çýrpýyorlardý.
ahhhh zavallý fedakar kuþlar,
semada uçtuklarýný sanýrken,
dipsiz ve girdaplarla dolu
sevgisizlik okyanusunda,
kör olmuþ gözleriyle debeleniyorlardý.

her biri ayný hazin sonun parçasýydý.
aþkýn sarhoþluðunda ayýlamadan,
bir anlýk derin bir acýyla öldü kuþlar.
semada uçarken vurgun yedi zavallýlar.


Sosyal Medyada Paylaşın: