Bizi vuran...

iki yakasý bir araya gelemeyen þehrimin
bedenimize hapsolmuþ erguvan ruhundan
tüm gerçekliði ile bakmaya çalýþýrken hayata
bizi vuran anlamsýz sözcüklerin
sivriltiðimiz uçlarý idi
ve
heple hiçin kerpiç duvarlý
minik bahçe/sine sýð/mayan aþk suçlusu
sela vakti çelenkten sarkan kýrmýzý karanfile
boynu bükük yalvaran gözlerimizdi
topraðýn doyduðu


_göremediðim bir kýrlangýç çýðlýðýyla
düþtü gönlüme veda türkün_


oysa cebimizde renkli kum taneleri vardý daha
siyah beyaz
ve üç ana rengin yanýnda
binlerce ara tonlu
saya/bildiðimiz
ebruli
harf isyanýyla þiir duvarlarý örecektik
polisten kaçan arka sokak saraylarýnda

oysa Ýstanbul hatýrasý sözümüz vardý daha
siyah beyaz
balýk kokan nefesimizle peynir derken çekinen
eksilen diþlerimizle gülümseyecektik
sararýrken çerçevede

oysa sorgu önlüðümüzü asacaktýk kapýmýza daha
siyah beyaz
iðne batmýþ parmaðýmýzdan
ipek mendile iþlerken
ilk hislerimizi Üsküdar meydanýndan
porselen demlikle süzülecektik tarih listemize
neden ve niçinlerimizle...
...


bizi vuran
anlamsýz sözcüklerin sivrilttiðimiz uçlarý idi...
nefessiz kalacak vapur bacalarý gibi
yoksa
son otobüsü kaçýrma ihtimalinin yokluðu deðil...


hoþ git sevdiðim...





22/8/7
Sosyal Medyada Paylaşın: