Uzak bir kente fısıldıyor ay şimdi

Uzak bir kente fýsýldýyor ay þimdi;
Karanlýk , ne masallar anlatýyor sana.
Yýldýzlar ne renk görünüyor yüreðine ?
Benden bahsederler mi ki;
Anlatýrlar mý gökyüzüne bakýþlarýmýn sebebini?
Küçük bir tebessüm yeterdi belki bilinmeze adadýðým sorgu nöbetlerine son vermeye.

Bulutlar bazen adýný çiziyor sanki;
Ciseleyen yaðmur damlalarýnda göz yaþlarýný hissediyorum;
Acý çeken sen misin ben miyim bilemiyorum.
Sokak lambasýnda aydýnlanýyor terk edilmiþlik;
Eskimiþ sarý bir ýþýk süzülüyor topraða;
Yarý pas tutumuþ uzun, ince demir, zayýf bir adam gibi gülümsüyor.
Sorguladýðým cisimler þekillerini kaybediyor.
Hep sana dönüþüyor renkler nedensiz yere;
Siyahlaþýyor saçlarýn gibi, uluyan köpeklerin sesi;
Gece gerçekliðini yitiriyor düþledikçe gözlerini.
Küçük bir tebessüm yeterdi belki bilinmeze adadýðým sorgu nöbetlerine son vermeye.

Uzak bir kente fýsýldýyor ay þimdi;
Karanlýk , ne masallar anlatýyor sana.
Nefret mi doluyor yüreðinin satýrlarýna?
Görebiliyor mu sözlerin hissetikleri mi ?
Rüzgar saçlarýna dokundukça, dipsiz kuyulara dönüþüyor evren;
Güneþ sanki vücudumda kaynýyor;
Dokunabilmek zamanýn ötesine, kýrabilmek için zincirlerini kaderin.
Ama nafile, ellerimi kanatan nefretten ötesine dönüþmüyor sözlerim.

Sosyal Medyada Paylaşın: