GÖLGELERİN YAYLIM ATEŞİ

yüreðime ölüm lekesi düþtüðünde henüz çocuktum
Hasreti isa

önce yüreðin tozunu almalý düþlerden önce
hiçbir söz yürekte durduðu kadar masum deðildi
haydi çýkart içimdeki þeytaný bir ayinle

hayatýn beni ýskalamayacaðýný bildiðim halde
atýldým önüne
gölgemi bir çocukla oynarken gördüm

gölgelerin yaylým ateþinde
önce þiir vurulur
bir deniz masalýnda kaybolur us/kumru
insan akrebine el sallayan bir yelkovan
kal yüreðimin baþ ucunda
bu elvedalar deðil mi boynumu büken

sessizliðin içinde öyle bir gürültü vardý ki
kulaklarý saðýr
gözleri kör
aslýný inkar ediyordu

aþk bir anlamda çocukluðuna geri dönmekti

bir bulut ancak kendi rengi kadar yaðmur doludur
biraz da aðýz tadýyla ölmek deðil miydi aþk
tek baþýma yanmaktan korktuðum bir cehennemdi hayat

beden dili
aklýn önündeki tutsak
aþký yeniden yazmalý
uzun bir yol düþüydü gölgen
bütün yaralarým kapansa da
biliyorum
aþkla hesabým hiç kapanmayacak

on dokuz n/isa/n / Ýsa Ýnan / aþk bir anlamda çocukluða geri dönmekti…

Sosyal Medyada Paylaşın: