BİR GÜN
Baþýný yastýktan kaldýrýp, geri koyana kadar geçen zaman dilimi aslýnda bir gün.
Yüzünü yýkamanla baþlayan, makyajýný silmenle biten.
Arada kalan kýsým ise farklýdýr herkesten.
Arkandan konuþanýn bile kardeþin olduðu bu devirde,
Dýþarý çýkar çýkmaz herkes bürünür yapmacýk benliðine.
Sende kaybedersin benliðini.
Yapmacýklaþýrsýn o an.
Bazen birini mutlu etmek için, bazen mutsuz etmek için yada kendin için yalan söylersin.
Ýþte o an bütün günahlarýn, bütün piþmanlýklarýn üzerine bir perde çekilir.
Siyahtýr o perde.
Ýçerisinde bulunan o beyaz piþmanlýklarý, beyaz yalan adý altýnda toplar içine.
Ýnsana çok hafif gelir onun yükünü kaldýrmak.
Karþýndakinin güvenini kaybettikten sonra,
Gerçekten fark eder mi yalanýn rengi?
Herkes demiyor muydu?
En önemli aþk, en önemli sevgi.
Önemsiz olmasý gereken yalan geçmiyor mu hepsini?
Dünyadaki en gerçek sandýðýmýz duygu aþk bile yalanlar üzerine kuruluyor.
Seviyorum diyen kiþiler bile, baþkalarýnýn koynunda uyuyor.
Oysa çok kýsa bir zaman bir gün.
Baþýný yastýktan kaldýrýp, geri koyana kadar geçen zaman dilimi.
Saygýsýzca baðýrýrsýn hayatýnýn merkezine, seni erken uyandýrdý diye.
Yolda gezen kör dilenciye hareket çekersin.
Yaþlý kiþiye yavaþ yürüyor diye küfredersin.
Yada bunlarý yapan kiþiyi öylece seyredersin..
Yüzünü yýkamanla baþlayan günün, iþe giderken hayata lanet etmenle devam eder.
Oysa hiç düþünülmez iþi olmayanlar,
Hatta yüzünü bile yýkayamayan insanlar.
Þükredilmesi yerine hep bir eksiklik nedeniyle lanet edilir hayata,
Hiçbir zaman, hiçbir þeyden memnun kalýnmayarak.
Yemek yersin.
Baþta tadýný beðenmezsin, sessizce söylenerek aþçýya.
Yemek yiyemeyen düþünülmez.
Beðenmediðin yemeðin tek lokmasý için binlerce kiþi savaþabilir.
Ama aklýna bile gelmez senin.
Üþürsün diye çoktan kapatmýþsýndýr içinin vicdan kapýsýný.
Örtülen vicdan kapýndan da vicdanýnýn sesi duyulmaz.
Kalbin atýyor diye insan zannedersin kendini.
Taþtan kalbin sevgiye deðil, paraya muhtaç olmuþ,
Bir kaðýt parçasý için insan benliðini satar olmuþ.
Parasý olmayaný küçümser zihnin.
Her þey paradýr senin için.
Þu kýsa dünyada, annenin göðsüne yatmaktan önemli mi o kaðýt parçasý?
Derdini dinleyen dosttan,
Seni hep sevecek olan aþkýndan..
Pardon, unutmuþum kapanan vicdan kapýlarýný,
Unutmuþum beyaz yalanlarýný!
Benliðinden uzaklaþan haline bakarak aynadan,
Makyajýný silersin.
Ve dediðim gibi; baþýný yastýða koymanla bir gün daha biter…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.