belki de kabulleniþ en büyük erdemdi diðer insanlarýn anlayamadýðý, yenilginin aksine zafer baþka bir boyuttan uçurmak ruhunu boþluðun ürkütücü cazibesine vurmak.. kýsaca baþka bir pencereden el sallamak evrene
rüzgârý ardýna, hüzünleri önüne aldý kadýn beklemek ona göre deðildi, kaderinde hep gitmek vardý baþka bir þehre baþka insanlara…. çerâð gibi tutuþan kalbine belki bir hançerde kendisi saplamalýydý…
ayaklarýnýn altýndan kayan zamana aldýrmýyordu korkmuyordu / nasýlsa kaybedeceði bir þey yoktu hayat en önce verdiklerini, sonra en önce alýyordu oyunun kuralý böyleydi önceleri / düþ kapanýna tuzaklar kuran avcý misali atik ve çevikti... alýcý kuþlar gibi bir bir yakalardý hayallerini…
…..
yenikti kadýn aslýnda belki de muzaffer, kim bilebilirdi ki bunu yanaðýndan süzülen damlalarý sildi üzüm salkýmlarýndan düþen taneleri andýrýyordu yaþlar sulu ve iri…
vakit akþama yakýndý aðýrdý kadýn acelesi olmayan bir kaya gibi duraðan oysa meçhule giden yolu uzundu, gitmeliydi artýk izini suya býrakarak…
ayþe uçar 23 / 04 /2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
flycan57 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.