Son Kış

Son Kýþ

þarkýlarýmdaki çocuðun dumanlý sokaðýnda
bir sensin rüzgarý dinmeyen uðultu
gözlerinin seni yanýlttýðýný anladýðýnda
renklerim olmayacak göðündeki düþ avuntunda
uçurtmalarýný paylaþmadýn benimle
bu son kýþýn...

toz kokularýyla geçti kýsa yolculuðumuz
yoksul aðaç dallarýnda kuþ yuvasý çalýlarý öksüzdü
saçlarýna takýlý kalan dal parçalarýndan biri
çýrasý oldu bütün üþümelerimin
cayýr cayýr yanan yalnýzýyým
bu son kýþýn...

bana inanmaya bile inanmadýn ilkyazsýz utancýnla
bütün mavilerinin korsanýydý kara sevdamýn sýtmasý
ünlemlerim uykularýnýn arasýnda oyunbozan ürperti
mevsimler soðuk geçiyor artýk...uðursuz bir tipi virgülsüz
trenleri kara saplý türkülerimizin...özlemleri çýkýþsýz
bu son kýþýn...


ayrýlýðýna teþekkürler ederken dudaklarýmýn çatlaðý
unutkan sabahlara taþar geceye býraktýðým þiirin çölü
mecnun olmayý öðrenemedim ince ve yoðun yorgunlukluklarýmla
ansýzdý yaþam...öpüþler beyaz yalanlara ýskarta...yanýltmak güneþi...
yakýnlýðý hayra alamet deðil düþüþlerime...kokusu topraðý kirleten
bu son kýþýn...

Kaðan Ýþçen


Sosyal Medyada Paylaşın: