sen ki kýzamýk çiçeðinden
kopardýðým tek nabza kan,
sürgünden penceresine dönen
perde seslerim benim
gökyüzüne çizdiðin resimler
bir trenin niçin bir kentin
ortasýndan geçtiðine benzeyince,
kaçýp saklanýrdým çocukluðumdan.
diyelim ki
büyüsüne kapýlýp ilk bulutun,
yaðmur içeceksin dudaklarýndan
belki biraz yakamoz
ellerim dolu izlerinle
susturmayýnca duyuþlarýný,
rüzgârý rezildir yalnýzlýðýn.