aþk diye bir þey yaþýyordum ne tek taraflý demeye dilim varýyordu ne de karþýlýklý olduðuna ispatým
gitmekti asýl niyeti biliyordum git demem için gözlerime bakýyordu ne bitmeyi becerebiliyordu ne de gitmeyi
git dedim can evimden azat ettim yüreðimden aklý sende olmayanýn bedeni senle olmalýmý?
eðer inceldiði yerden kopmasýna izin vermessen gün gelir en saðlam yerinden kopar iþte o an anlamýþtým aslýnda bana hiç gelmediðini hayatýma hep eðreti durduðunu
ben evde yokken gitti sýrtýmdan vurarak oldu gidiþi bir notta yazýyordu bitiþi sen istedin gitmemi gittim...
oysa ben yolcu edecektim eðer git diyebilecek kadar güçlüysem susarak uðurlamasýný da bilecektim ya da :sen bu hayatta gördüðüm en hoþ’çakal’sýn diyecektim...
mehtap þentürk
Sosyal Medyada Paylaşın:
*vintage* Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.